Norsk i Libanon

Ein av dei mange fordelane med verdsveven er at han gjer det mogleg å lasta ned og høyra på radioprogram frå eksotiske land som ein kjenner lite om. Til dømes Noreg. Det er særs viktig for Ho som Herskar i Huset, som ikkje klarer leva utan å høyra på Verda på laurdag og Verdt å vita.

I den siste utgåva av Verden på laurdag drog ein reporter frå NRK åt ein liten landsby i Libanon der det hadde budd mange norske soldatar. Det var heilt usannsynleg kor godt norsk dei tala, dei som til og med ikkje hadde vitja Noreg ein einaste gong.

Det er godt å vita at eg ikkje er den einaste utlendingen som aldri har budd i Noreg men elskar norsk. Men er eg den einaste som elskar nynorsk?

Endeleg er det agurktid

Verda har vore slem mot agurknyttskribentar dette året, med so mange alvorlege hendingar å skriva om. Men no, endeleg, ei nyhende som passar til denne tida.

Det ville vore kjekt om avisene var fulle av fleire slike hendingar istaden for...

Eit dikt av Vanparanar

Det ho song på slagmarka

Eg kan ikkje gråta
tårene som tyngjer bringa mi
dei kunne vekka
sovande tigrar
som tek deg

Eg kan ikkje få deg
til å reisa deg
med desse svake armane
som famnar
dine sterke aksler

La kval og kvide slå seg saman
mot den hatefulle dødsguden!

Ta mi hand
krinsa av so mange armringar
ein siste gong
min kjæraste mann

Gå med meg ei stund til.
-- Purananuru 255.

I tamilsk kultur bryt ei kvinne sund armringane sine når ho får høyra at ho er vorten enkje