I dag byrjar eit nytt år for alle tamilar, eller "varudapirappu" (årfødsel) som det heiter på tamil. Det var i dag at Gud laga verda, trur me, og difor er det ei tid for nye byrjingar og førstningar, og for å gje takk til alt og alle.
Det er vanleg å feira varudapirappu med familien, som jul i Norge, og i veka før dagen byrjar toga og bussane å bli heilt fulle. Menneske sit på alle benkane, står i gangane, og heng frå dørene og vindauga, for dagen er ikkje den same langt heimanfrå. Og heime byrjar store førebuingene - alt blir feia, vaska, pussa og reinska. Kvinner heng kransar av mangolauv frå dørene, og lagar spesielle kolam (ein slags teikning laga med rismjøl) for å velkomma alle inn. Grytene blir skrubba til dei skin, og sett til sides for å førebu det første måltidet i det nye året. Og dei gamle folka som er heime ventar på at ungane som har flytta vekk skal koma tilbake, for denne eine dagen kvart år.
Og så kom dagen. Me trur at slik det går den første dagen, slik skal det gå det heile året, og så byrjar dagen ved soloppgang med 'kanni', d.v.s. godt utsyn. I landsbyane i dei gamle dagane pleidde folk å gå ut i hagen sin og sjå på frukt, og blomar, og nøtter (især kokosnøtter); fordi i den tamilske tanken er ingenting så heilag som natur. Bybuarar som ikkje kan gjera det ser i staden på riskorn eller grønsaker eller kokosnøtter i huset.
No er det Gud si tid. Hindutamilar reisar til eit tempel eller ber heime, kristne tamilar drar til kyrkja, og muslimske tamilar til eit moské. Hinduar bryt ei kokosnøtt, kveikjar kutthuvilakku (ein nedarva oljelampe) og førebuar niraikudum - me tar ei massinggryte, fyllar henne med vatn, set ei skala kokosnøtt oppå henne, og legg mangolauv rundt henne.
Så skvettar den eldste mannen i familien litt maruthunír - vatn kokt med spesielle urter, blomar, lauv, og litt mjølk og safran - på alle i familien for å velsigna dei. Dei yngste barna får kaivisésam - pengar eller andre gåver, eit symbol på framtidig rikdom. Og etterpå ei lita stund gjer alle det som dei vil gjera i det året - elevane les ei bok, bøndene arbeidar på åkrane sine, og så bortetter. Det heiter érmangalam, eit namn som forteller om fortida då dei fleste av oss var jordbrukarar.
No sit heile familien isaman og snakkar om alt som skjedde i fjor, og om alt dei skal gjera i det nye året. Det er snart tid for eit stort og mektig måltid. Den viktigaste tingen er ein rett som heiter sambol eller mangáypacchadi, som er laga av umogne mangoar, vellam (eit slag sukker som ikkje har blitt raffinert), og vépapú (margosa blomar) - søt, sur, og bitter på den same tida, for slik skal livet også vera i det nye året.
Til slutt er det tida for å vitja venner og slektningar. 'Putthándu váltthukal!' ('godt nytt år!') blir høyrt på alle gatene og vegene medan folk treff kvarandre - i dag er alle glade og nabolege; det er dagen for vennskap, og ein kan ikkje stå på gamle fiendskap i dag.
Godt nytt år, de alle, og la fred og vennskap fylla heile verda i dette året.
